Racerapport fra sekundstrid i Berlin Marathon
Rune Solheim klarte målet om sub 2.40 med et nødskrik
Rune Solheim, lærdøl bosatt i Tønsberg, er en svært ivrig løper. Men med en travel jobb som leder av Mykjemeir i Asker og et liv som småbarnspappa, så er det begrenset hvor mye tid man kan bruke på trening. – Det er om å gjøre å trene smart, hevder Rune. Og det er nok akkurat det han selv gjør, for han leverer tider og prestasjoner på sine relativt få maraton- og ultrøløp som skulle tilsagt adskillig større treningsdoser. 27. september løp han Berlin Maraton. Målet der var under 2.40. Det ble en kamp mot klokken, mot minutter og sekunder, og en litt gjenstridig klokke gjorde det ekstra spennende for Rune.
Les hans egen rapport her:
Racerapport Berlin Maraton – Av Rune Solheim
Målet heile året har vore sub 2.40 i Berlin. 2.39.19 må då vera bra levert. Likevel var ikkje superfølelsen på plass etterpå. No har eg likevel erkjent at eg er fornøgd.
Berlin Maraton vart eit løp der fokuset var på klokka og tiden, ikkje stemninga rundt løypa. Då det viste seg at Garminklokka sin GPS ikkje stemte med løypa, vart dette ein stressfaktor. Målet var 3.48 pr km og klokka viste 3.46 frå 3 km og utover. Men km-passeringane i løypa kom lenger og lenger etter passeringane på klokka. Sidan eg ikkje hadde totaltiden på klokka og heller ikkje visste kor lenge etter startskotet eg passerte startstreken, vart eg meir og meir usikker på farten.
Ein kontrollert fyrste halvmaraton, der eg knapt kom inn i I-sone 3, viste seg i ettertid å vera 1.19.55 og ikkje nærmare 1.19.30 som eg trudde der og då.
Den planlagte jobbinga frå 35 km måtte starta allereie ved 26 km. Eg fann aldri ei gruppa som sprang så jamnt som eg ville, så heile løpet gjorde eg på eiga hånd. Likevel gjekk det greit å auka farten litt for å vera sikker på sub 2.40 til slutt.
Draumen, som hadde bygd seg opp som følgje av 3.46-fart på klokka, om å sjå 2.38-talet i mål vart skrinlagt og fokuset var rytme, stegfrekvens og inntak av drikke og gel. Dette var faktisk mitt fyrste løp med gel, og WinForce sin gel med kokossmak fungerte iallefall på magen. Kva den hadde å seia for sluttida ellers følte eg lite på 🙂
Etter 37-38 km skimta eg André Borgen som eg visste skulle under 2.40. Eg rekna med han hadde kontroll og bestemte meg derfor for å henta han langsomt inn dei neste kilometerane. Ein WinForce Boost vart fortært utan noko anna merkbar endring enn litt dårleg smak i munnen.
Så kom sjokket mellom 40-41 km: klokka viste 3.58 og panikken satte inn. I ettertid viser offisiell tidtaking 3.42-fart på dei siste 2,2 km. Etter 41,5 km seig eg opp på sida av André, og etter å brukt han som fartsholdar i Drammen 4 veker før, bestemte eg meg desverre for å prøva å dra han med inn. Det kan også henda at kroppen helst ikkje ville ha ein langspurt. Eit lite sekunds vurdering vart iallefall raskt avslått frå toppetasjen 🙂 I ettertid burde eg i grunn fulgt tankane frå omlag 40 km om å susa forbi. For etter ein ørliten fartsauke hang André på og så knuste han meg dei siste 200 meter då eg såg at 2.39 var sikra. Endå visste eg ikkje om det kanskje kunne holda til 2.38.
I mål var følelsane blanda, men nokre tårer over nådd mål kom likevel. Eg måtte vera fornøgd med «prosjektet» Berlin Maraton 2015.
Vegen tilbake til hoteller var laaaang på tross av to Erdinger 🙂
«Prosjektet» Berlin Maraton besto i å persa med 5 minutter ved å auka treningsmengden litt. «Dessverre» viser det seg at ein faktisk kan springa fortare ved å trena meir.
Eg held fortsatt på filosofien om at totalbelastningen i livet; familie, søvn og jobb må vera ok før ein aukar treningsmengden. Så får ein heller trena smart. Dei 4 åra eg har registrert treninga mi har eg følgjande løpedistansar: 2012: ca 2700 km, 2013: ca 2900 km, 2014: ca 2700 km. I 2015 klarar eg ikkje målet om å holda meg under 3000 km. Pr 30.09.2015 har eg 2977 km. På same tid hadde eg ca 2350 km i fjor, ca 2200 km i 2013 (pers 2.44), ca 2250 km i 2012 (pers 2.46). Altså ein ganske markant auke i kilometer, men 2015 er fyrste året eg har holdt meg frisk januar-september.
Sjølv om eg hadde planar om at dette var god nok pers, så kan det henda at neste år også vert eit år med forsøk. Kanskje i Berlin frå startgruppe A?
No er neste mål NM 24-timars og i år trur eg at det vert eit skikkeleg forsøk frå start. Men med ein fornuftig plan likevel.
Foto: Privat / (Marathonphoto.com/Arrangøren)
Les også: Berlin Marathon – Alles ist (nicht) verloren!
Sportsmanden.no
